دیپلماسی ایرانی: درگیری های سیاسی داخلی عراق رنگ و بوی تازه ای به خود گرفته است. افشاگری ای که خالد العبیدی، وزیر دفاع عراق علیه رهبران اهل تسنن در مجلس این کشور انجام داد و تیر اتهامات را متوجه سلیم الجبوری، رئیس مجلس عراق، عالی ترین مقام سیاسی اهل تسنن کرد، نشان از ضعف روزافزون اهل تسنن در عرصه سیاسی – اجتماعی عراق دارد. در عین حال موجب سرخوردگی جامعه اهل تسنن شده است که در ساختار سیاسی عراق خود را مدعی می داند.

به گزارش روزنامه العرب، چاپ لندن، آبرویی که خالد العبیدی در صحن علنی مجلس از چهره های بارز سیاسی اهل تسنن از جمله سلیم الجبوری و محمد الکربولی برد، سبب شده است تا طایفه سنی عراق از طبقه سیاسی عراق که آنها را نماینده خود می داند، به شدت سرخورده شود و به این اعتقاد برسد که آنها صرفا چهره هایی تزئینی در حکومت عراق هستند که تنها به منافع شخصی خود فکر می کنند و هیچ اهمیتی به خواسته اهل تسنن که آنها را با امیدهای بسیار به نمایندگی از خود به مجلس فرستاده است، نمی کنند.

اهل تسنن امریکایی ها را مسبب این وضعیت می دانند. آنها می گویند از زمانی که امریکایی ها در سال 2003 به عراق یورش بردند و با سرنگونی حکومت صدام حسین حکومت را از اقلیت اهل تسنن گرفتند و به شیعیان که اکثریت جامعه عراق را شامل می شوند، سپردند، سیر نزولی تاثیرگذاری آنها نیز آغاز شد. به ویژه آن دسته از شیعیان قدرت را در اختیار گرفتند که مورد حمایت ایران هستند و به واسطه این حمایت موثر امریکایی ها مجبور شده اند قدرت ایران و شیعیان را در عراق به نوعی به رسمیت بشناسند.

این در حالی است که پیش از این کش مکش های سیاسی درون شیعی سبب شده بود تا فضای عمومی عراق علیه شیعیان شود و این گونه وانمود شود که شیعیان وارد درگیری های سیاسی درون حزبی خود شده اند و رو به ضعیف شدن هستند. جنجال هایی که مقتدا صدر به پا کرده بود و تظاهرات اعتراضی که علیه حیدر العبادی، نخست وزیر شیعی دولت عراق بر پا می شد بسیاری را به این باور رسانده بود که شیعیان عراق مسیر رویارویی درونی را پیش می روند. این وضعیت به نوعی باعث خشنودی اهل تسنن شده بود که گمان می کردند می توانند از این فضا به سود خود بهره ببرند اما افشاگری خالد العبیدی، وزیر دفاع در صحن علنی مجلس علیه رئیس مجلس و شماری از نمایندگان اهل تسنن سبب شد تمام آروزها و آمال و امیدهای اهل تسنن بر باد رود و بیش از پیش احساس یاس و ناامیدی و سرخوردگی کنند. اگر چه عبیدی در صحن مجلس نام دو سه تن از نمایندگان شیعی را آورد اما وزن افشاگری های او متوجه اهل تسنن بود که از اهمیت افشاگری اش علیه شیعیان به شدت می کاست.

حالا بسیاری می گویند اگر بخواهیم ترازو بگذاریم و موازنه قوا را بسنجیم قطعا اهل تسنن در وضعیت فعلی بازنده اند. این مساله باعث می شود شاهد شکاف های بیشتر در میان احزاب و گروه های سیاسی ای باشیم که خود را نماینده اهل تسنن در فرایند سیاسی کشور می دانند. اما هر شکافی که به وجود آید اهل تسنن باز هم بازنده اند چرا که هر کدام از طیف های سنی برای این که بتواند آینده ای در سپهر سیاسی عراق داشته باشد مجبور است زیر چتر حمایتی طرف های شیعی برود. مثلا همین افشاگری خالد العبیدی باعث شد صف بندی های تازه ای در عرصه سیاسی عراق به وجود آید. مثلا حیدر العبادی، نخست وزیر عراق به حمایت قاطع از وزیر دفاع کابینه خود برخواست تا در این مرحله حساس در جنگ با داعش یکی از مهمترین عناصر پیشبرنده در مبارزه با این شبکه تروریستی را از دست نداده باشد. در حالی که در مقابل نوری مالکی، نخست وزیر سابق به حمایت از سلیم البجوری برخواست تا به این ترتیب منتی بالا سر او گذاشته باشد و او را وام دار خود کرده باشد. مالکی روز یکشنبه به خبرنگاران گفت که بعد از جنجال پیش آمده با احزاب سیاسی از جمله فراکسیون ائتلاف اتحاد قوا که جبوری نیز خود یکی از اعضای آن است، وارد شور شده تا پرونده سلیم الجبوری بسته شود و او از سمتش کناره گیری نکند. وی به صراحت خواستار عدم تغییر سلیم الجبوری شد.

بعد از اظهارات خالد العبیدی ائتلاف اتحاد قوا وارد شور شد و احتمال تعیین جانشینی به جای سلیم الجبوری را مطرح کرد. محمد نوری العبدربه، نماینده اهل تسنن از استان نینوا در مجلس عراق گفت که احتمال تغییر رئیس مجلس و تعیین نامزدی دیگر به جای او به دلیل افتضاح فسادی که الجبوری به بار آورده است، وجود دارد.

خالد العبیدی در افشاگری های خود علاوه بر رئیس مجلس از محمد الکربولی، طالب المعماری، حیدر الملا، حنان الفتلاوی و عالیه نصیف نیز نام برد در حالی که گفت اسامی نمایندگان دیگری نیز هستند که در مجلس حاضر به نام بردن آنها نشد.

بسیاری از تحلیلگران اوضاع سیاسی عراق می گویند که اهل تسنن می بینند تفاوت درگیری های سیاسی رهبران آنها با رهبران جریان های شیعی در این است که شیعیان برای دعواهای سیاسی خود چارچوبی روشن تعریف کرده اند و مرجعیتی بارز این درگیری ها را هدایت می کند در حالی که درگیری های اهل تسنن کاملا لجام گسیخته و به دور از هر گونه لحاظ مصالح طایفه ای در سایه نبود رهبری فراگیر برای اهل تسنن است.

خبرگزاری ایسنا: گروه ناظران حقوق بشر سوریه اعلام کرد که در دو ماه ژوئن و ژوئیه سال جاری 10 هزار تن در سوریه کشته شده‌اند. این سازمان شمار کل کشته‌های درگیری‌ها در سوریه را تاکنون 290 هزار تن اعلام کرد.

در گزارش اخیر گروه ناظران حقوق بشر سوریه که مرکز آن در انگلیس است، آمده که شمار کشته‌های درگیری‌ها در سوریه در دو ماه گذشته (ژوئن و ژوئیه 2016) 10 هزار تن بوده است.

این سازمان در ادامه به شمار کل قربانیان درگیری‌های سوریه پرداخته و اعلام کرده که از ماه مارس سال 2011 تا پایان ماه ژوئیه سال جاری میلادی شمار کشته‌ها به 292 هزار و 817 نفر رسیده است.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، دیدبان حقوق بشر سوریه همچنین اعلام کرده است که 84 هزار و 472 نفر از این قربانیان غیرنظامی و 14 هزار و 711 تن از این قربانیان غیرنظامی کودک بوده‌اند.

در گزارش ناظران حقوق بشر سوریه آمده است که شمار کشته‌ها در میان نیروهای حامی دولت سوریه تاکنون 104 هزار و 656 نفر است که از این تعداد 57 هزار و 909 تن سرباز ارتش سوریه بوده‌اند. بر اساس این گزارش در میان کشته‌ها 49 هزار و 547 تن نیز در گروه‌های افراط‌گرا فعالیت می‌کرده‌اند. هویت سه هزار و 594 قربانی این درگیری‌هی مشخص نیست و هنوز هزاران نفر مفقود هستند و از سرنوشت آنها هیچ خبری در دست نیست.

تابناک: فرمانده مرزبانی و دریابانی از توقیف یک فروند شناور عراقی (دوبه) در آبهای سرزمینی جمهوری اسلامی ایران در سواحل جنوبی خوزستان خبر داد.
 
سردار سرتیپ عبدالله نظرپور افزود: این شناور توسط ماموران دریابانی توقیف و به یکی از پایگاه‌های دریابانی کشورمان هدایت شد.
 
وی بدون اشاره به جزئیات توقیف شناورعراقی گفت: در این ارتباط پرونده ای تشکیل و به مقامات قضایی ارجاع شده است.
 
مقامات محلی عراقی در باره توقیف این دوبه در آبهای سرزمینی جمهوری اسلامی ایران واکنشی نشان نداده اند.
 
پیشتر گزارش هایی از فعالیت صیادان عراقی در صیدگاه‌های سرزمینی شمال غرب خلیج فارس دریافت شده بود.
 
برخی صیادان عراقی در سال های اخیر بدون توجه به فصل صید، آسیب های زیادی به ذخایر آبزیان منطقه وارد کرده اند که این مسئله خشم صیادان خوزستانی را که به ممنوعیت صید پایبند هستند به دنبال داشته است.
 
جمهوری اسلامی ایران و عراق دارای مرز مشترک دریایی در اروندرود هستند.

روزنامه ایران: صدای شیون و زاری از اتاق دادگاه می‌آمد. مرسوم نیست که در مجتمع قضایی خانواده پرونده‌ای درباره قتل و مرگ مطرح باشد، اما برای آنها که داخل محکمه بودند مرگ یک زندگی مشترک داشت رقم می‌خورد. خانواده‌ای در حال متلاشی شدن بود و دو دختر جوان تلاش می‌کردند رشته پوسیده این زندگی را از پاره شدن نجات دهند.

دو دختر جوان روبه‌روی قاضی شعبه 268 ایستاده بودند و زن و مردی میانسال که مشخص بود پدر و مادرشان هستند با فاصله نشسته بودند. دخترها یکی 20 و دیگری 22 ساله بودند، محجبه و دانشجو. صدای آنها بود که در اتاق می‌پیچید، هر دو بغض‌شان ترکیده و اشک صورتشان را خیس کرده بود.

قاضی حسن عموزادی که معمولاً در رسیدگی به پرونده‌ها بدون لبخند دیده نشده، این بار جدی‌تر بود و حتی نم اشکی هم روی چشمانش دیده می‌شد. او از پدر دخترها خواست در خواسته‌اش تجدیدنظر کند و دست از لجاجت بردارد. مرد را به صلح و آشتی دعوت کرد و از او خواست به خواسته دخترانش توجه کند. از ارزش‌های خانواده و زندگی مشترک، از فرزند صالح و از خوشبختی‌های کوچک گفت. اما مرد گوشش بدهکار این حرفها نبود و پا در یک کفش کرده بود که می‌خواهد همسرش را طلاق دهد.

موضوع این پرونده به یک ماه قبل باز می‌گشت و قاضی که درباره دادخواست طلاق مرد 58 ساله متقاعد نشده بود، ابتدا او را به همراه همسر 49 ساله‌اش به مشاوره خانواده و سپس معرفی داور فرستاده بود. اما انگار مرد روی خواسته‌اش مصمم بود و زن هم توانایی مقابله با درخواست شوهرش را نداشت. حالا در این روز گرم تابستان نوبت رسیدگی مجدد و صدور حکم فرا رسیده بود. قرائن و مستندات پرونده کامل بود و....

بعد از آنکه مرد واژه «طلاق» را تکرار کرد، دختران خانواده که تازه آرام شده بودند بار دیگر به دست و پای پدرشان افتادند تا شاید فرجی شود. یکی‌شان گفت: «بابا جون، یه کمی دیگه فکر کنید...» آن یکی گفت: «تو رو خدا به فکر آینده ما هم باشید...» هر کدام جملاتی گفتند و دست و پای پدر را غرق بوسه کردند. اما گویی که مرد مسحور لجاجت کودکانه‌ای شده باشد، مثل مجسمه هیچ نمی‌گفت و ساکت مانده بود.

 چند لحظه بعد، مادر دخترها هم خواست چیزی بگوید که گریه مجالش نداد. این بار دخترها مادر را بغل کردند و زاری و التماس کردند. قاضی از همه اعضای خانواده خواست آرامش خود را حفظ کنند و برای آخرین بار از مرد خواست از درخواست طلاقش صرفنظر کند. همان موقع مرد بلند شد و کتش را مرتب کرد و عینکش را از چشم برداشت.

 براساس پرونده شغلش را آزاد و دلیلش را برای طلاق نداشتن تفاهم و کوتاهی در وظیفه زناشویی همسرش معرفی کرده بود. او نگاهی به دخترانش انداخت و نگاهی به همسرش، سپس گفت: «آقای قاضی من دخترانم را از چشمانم بیشتر دوست دارم، همه جور وسایل آسایش و راحتی آنها را فراهم کرده‌ام و حالا هر دو نفرشان در دانشگاه‌های خوبی مشغول به تحصیل هستند. تا آخر عمر هم از آنها پشتیبانی خواهم کرد.

 اما آنها میهمان یک روز و دو روز ما هستند. بالاخره شوهر می‌کنند و  پی زندگیشان می‌روند. من می‌مانم و این زن؛ متأسفانه قبل از این هم تأکید کرده‌ام که اختلاف ما مربوط به امروز و دیروز نیست. ما بارها با هم دعوا و مشاجره کرده‌ایم و با وساطت فامیل برگشته‌ایم سر زندگی مان. اما حالا دیگر بچه‌ها بزرگ شده‌اند و ادامه این اختلافات در پیری و کوری برای هیچ کدام ما خوب نیست. من مهریه ایشان را که به نرخ روز محاسبه شده پرداخت می‌کنم و از اموالم هم خانه‌ای برای ایشان در نظر گرفته ام. هزینه دانشگاه و جهیزیه دخترها را هم به حسابشان واریز می‌کنم و... .»

ناگهان همسرش حرف‌های او را قطع کرد و گفت: «خیال می‌کنی پدری کردن خرج دانشگاه و جهیزیه دادن است؟ آبروی از دست رفته ما را پیش در و همسایه چه می‌کنی؟ فردا به خواستگاران دخترانت چه می‌گویی؟ اگر خواستگار روی طلاق ما حساس باشد چه؟ زندگی من که خراب شد، لااقل مرد باش و زندگی دخترانت را خراب نکن...»

 مرد دوباره برآشفته شد و با صدای بلند جواب داد: «می خواستی زن زندگی باشی. تا کی باید به تو جواب پس بدهم؟ مگر تو یکبار به خواسته‌های من اهمیت دادی...»

 دخترها خواستند چیزی بگویند که قاضی از آنها خواست، سکوت کنند و بعد هم ختم جلسه را اعلام کرد و گفت با توجه به این شرایط فکر نمی‌کنم اصرارهای ما نتیجه‌ای داشته باشد پس رأی طلاق را بزودی صادر خواهم کرد.

 با بیان این حرف‌های قاضی؛ لحظه‌ای سکوت در اتاق جاری شد، تابستان برای این خانواده، پاییز شده بود. دخترها داشتند با دستمال کاغذی اشک هایشان را پاک می‌کردند. از دید آنها مثل هر فرزند دیگری پدر؛ قهرمان بزرگ زندگیشان بود و مادر؛ فرشته مهربان. برای هر دوی آنها از لحظه حرف زدن و مدرسه رفتن، جشن تولدها و مسافرت‌ها تا قبول شدن در کنکور، مثل یک فیلم از ذهنشان گذشت. حالا باید آماده می‌شدند در هر جمعی به جای چهار نفر سه نفره ظاهر شوند و...